خاطرات شهدا

سمیه کردستان

شدت شکنجه آنقدر زیاد بود که دیگر هیچ ناخنی در دست و پایش پیدا نمی کردی. جای جای سرش کبود و شکسته، موهای سرش تراشیده. اما همه این شکنجه ها یک طرف، شرطی که برای ناهید گذاشته بودند یک طرف.

 

می گفتند: «به خمینی توهین کنی، آزادت می کنیم». اما ناهید حرف دیگری می زد: «هرچه خواستید شکنجه کنید اما شرط بی شرط». بعد از آن بود که شکنجه ها وحشیانه تر شد؛ آنقدر وحشیانه که صدای مردم را هم درآورد. مردمی که در آن شرایط جرات دم زدن هم نداشتند.

 

آذر ماه ۶۱ بود که خبر رسید، شکنجه ها تمام شده و بدن بی رمق ناهید را بعد از ۱۱ ماه اسارت، زنده به گور کرده اند.

 

به دلیل شدت شکنجه هایی که این شهیده عزیز تحمل کرد و شباهت نحوه شهادتش با اولین شهیده اسلام (سمیه مادر عمار یاسر)، به او لقب سمیه کردستان داد.

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا